بوته‌هاي آلوده داراي خوشه‌هاي سفيد و پوك(white head) بوده و در روي طوقه وريشه بوته‌هاي آلوده پوسيدگي خشك همراه با رنگ قهوه‌اي مايل به سياه ديده مي‌شود. اندامهاي آلوده معمولاً تغيير رنگ داده، گياه آلوده كوتاه مانده و تعداد پنجه‌ها كاهش مي‌يابد.

علائم و نشانه‌هاي بيماري

ü  در طوقه و گره اوليه ساقه پوسيدگي ايجاد مي‌شود. خسارت قارچ در اثر مسدود كردن آوندها است كه باعث پوسيدگي ريشه مي‌شود. گاهي ريشه‌هائي كه در اثر بيماري از بين مي‌روند، به جاي آنها ريشه جديد توليد مي‌شود كه اين ريشه‌ها حساس‌تر از ريشه‌هاي قبلي هستند. اين بيماري در خاكهاي قليايي شدت بيشتري دارد.

عامل بيماري

ü     قارچ Gaeumannomyces graminis  داراي پريتسيومهاي با نوك كمي خميده است كه معمولاً به گندم حمله مي‌كند ولي يولاف، چاودار، جو و مَرغ نيز ميزبان آن مي‌باشند.

ü     هيف‌هاي قارچ خاكستري، داراي ديواره‌اي ضخيم و قهوه‌اي تيره هستند، روي هيف‌ها  hyphopodia (پاهاي هيفي) ديده مي‌شود. پريتسيومها در داخل يا زير غلاف تشكيل مي‌شوند و گرد تا دوكي و سياهرنگ هستند، آسكها كشيده چماقي راست يا خميده بوده و آسكوسپورها استوانه‌اي و بطرف نوك باريك شده و داراي 7-5 ديواره عرضي هستند.

ü     فرم غيرجنسي عامل بيماري قارچ Phialophora مي‌باشد.

كنترل بيماري

ü  تناوب زراعي يكساله با گياهان غير ميزبان ( هر چند كه بيماري در مزارع گندمي كه قبل ازگندم، يونجه و سويا كاشته شده باشد  به علت وجود علفهاي هرز گرامينه، شديد است).

ü   شخم پس از برداشت براي نابودي بقاياي گياهي نيز مؤثر است. پديده زوال Take-All decline در خاكهاي كمي اسيدي وجود دارد كه پس از افزايش جمعيت عامل بيماري در اولين 5-2 سال كشت گندم، بيماري كاهش مي‌يابد و نوعي كنترل بيولوژيكي توسط آنتاگونيست‌ها است كه در مناطق توليد گندم منطقه حاره دنيا ديده مي‌شود.